เพราะเธอนั้นยังคอยนำทาง
แม้ที่หวังยังคงเลือนลางห่างไกล
เนิ่นนานแล้วที่จากกันไป
นานแค่ไหนหัวใจไม่เคยเปลี่ยนใจ
ยังคงทำเพื่อเธอ
รถไฟยังคงบดราง เสียงครวญคราง
หัวใจยังคงบดทาง แสนอ้างว้าง
นำมาเพียงกระเป๋าว่างเปล่า
ยอมเอาเสบียงโยนทิ้งข้างทาง
ได้พอมีที่วางเหลือซื้อฝันไปฝาก
ให้สมกับที่ต้องพรากจากเธอ
ล้าก็ล้าแค่เพียงเรือนกาย
น้ำตาจะล้างละลายเรื่องราวปวดร้าว
เหนื่อยก็เพียงชั่วคราว
แพ้เป็นร้อยก็ไม่เป็นไร
ไว้ชนะเมื่อได้เจอรอยยิ้ม ของเธอ
ล้านหมอนรองรางผ่านไป ถึงที่ใด
แค่หมอนใบเดิมหนึ่งใบ หวังกลับไป
นำมาเพียงกระเป๋าว่างเปล่า
ยอมเอาเสบียงโยนทิ้งข้างทาง
ได้พอมีที่วางเหลือซื้อฝันไปฝาก
ให้สมกับที่ต้องพรากจากเธอ
ล้า ลา ลา ลา
ล้า ลา ลา
ล้า ลา ลา ลา
ล้า ลา ลา
นำมาเพียงกระเป๋าว่างเปล่า
ยอมเอาเสบียงโยนทิ้งข้างทาง
ได้พอมีที่วางเหลือซื้อฝันไปฝาก
ให้สมกับที่ต้องพรากจากเธอ
นำมาเพียงชีวิตว่างเปล่า
ยอมเอาอดีตโยนทิ้งข้างทาง
ให้ปัจจุบันได้ซื้ออนาคตไปฝาก
ให้สมกับที่ต้องพรากจากเธอ
ให้สมกับได้แยกจากกัน
ให้สมกับที่ฉันแลก กับมัน